สาราณียกร
ในหลายๆครั้งที่เราหวนคิดถึงความรู้สึกเก่าๆ ชีวิตอีกด้านหนึ่งของผมเริ่มตรงนั้นที่
ตรงนั้นถือว่าเป็นบ้านหลังที่ 2 ของผม คนตรงนั้นคือคนในครอบครัวของผม
มันเริ่มขึ้นจากเย็นวันหนึ่งของนักศึกษาชั้นปีที่ 1 วันที่ธรรมดา
วันที่สนุกใช้ชีวิตไป
วันๆหนึ่งให้หมดไปอย่างที่ไม่เคยคิดทบทวนว่าจะได้อะไรบ้าง จนผมได้มีโอกาส
เห็นกลุ่มบุคคลหนึ่ง ได้เห็นการใช้ชีวิต ได้เห็นความเป็นครอบครัว และรู้สึกถึง
จิต
วิญญาณนของคนพวกนั้น ทำให้ผมตัดสินใจในทันทีว่าเราจะต้องเข้าไปตรงนั้นให้
ได้
ไม่ว่าข้างหน้าจะเป้นอย่างไรหรือผมจะพบกับอะไรบ้าง ฝ่ายสาราณียกร มหา
วิทยาลัยแม่โจ้ ผมเข้าไปในช่วงหลังจากการเปิดโลกกิจกรรม ในสมัยของพี่ x และ
พี่ไก่ วันแรกของการประชุมรับน้องใหม่นั้นน้องมีจำนวนที่มากจนห้องที่รับรองนั้น
แคบไปดูถนัดตา โดยพี่สารานั้นแสดงความเป็นเอกลักษณ์ของชาวสารามาอย่าง
ชัดเจนคือ การใช้ชีวิตอย่างความเป็นครอบครัวผมรู้สึกครั้งแรกในฐานะน้องใหม่ว่า
การคุยกับรุ่นพี่แม่โจ้นั้นไม่น่ากลัวอย่างที่คิด
ผมได้เข้าไปในส่วนของฝ่ายข่าว และช่างภาพ โดยผมจำได้ว่างานเขียนของผมชิ้น
แรกถูกแก้ไขถึง 4 ครั้งถึงจะได้ตีพิมพ์ หลังจากนั้นผมก็เข้ามาในสาราบ่อยขึ้น หรือ
จะพูดอีกนัยหนึ่งได้ว่าสาราเจ้ามาอยู่ในตัวผมตั้งแต่เมื่อไรก็ไม่รู้ ล่วงเลยจนมาถึง
วันนี้วันที่ผมเขียนงานชิ้นนี้มัน ก็ยังอยู่ในตัวผมตลอดมา
แปลกนะ มันไม่จางไปเลย
ผมยังจำทุกเหตุการณ์ที่เกิดที่ตรงนั้นได้ ยิ่งตอนนี้ผม
อยู่ห่างไกลที่นั้นมากภาพ
ความรู้สึกและความทรงจำยิ่งชัดเจนขึ้นทุกทีผมแอบยิ้มคนเดียวหลายครั้งเมื่อผม
คิดถึงสารา ผมเชื่อว่าทุกๆคนที่เคยผ่านจุดตรงนั้นมาคงจะเหมือนผม จนเมื่อผมขึ้น
ชั้นปีที่ 2 ผมเริ่มจับงานข่าวมากขึ้น
เพื่อนๆที่อยู่ร่วมกันมาเห็นจะมีอยู่ไม่กี่คนเช่น
นิ บี ปราง หนึ่ง นัด เต้ย กุ๊ก เรารู้สึกว่า
พวกเราสนิดกันมากจนเรียกได้ว่ายังไงให้เห็นหน้ากันสักวันละหนก็ยังดี ส่วนปี3และ4
นั้นเรียกว่าผมกินนอนอยู่ที่สาราเลยก็ได้
สมัยก่อนในทุกๆสัปดาห์เราจะมีการทำอาหารกินที่หน้าห้อง โดยมีพี่ๆและน้องๆเข้า
มาร่วมกันอย่างคับคั่งผมไม่รู้จะอธิบายอย่างไรนะแต่อยากจะบอกว่าการที่ได้นั่งกิน
กันอยู่ตรงนั้นดีกว่าการ
ไปนั่งกินที่โรงแรมหรูสะอีกมันเป็นความรู้สึกที่ดีจริงๆนะ
รู้ไหมมีพี่คนหนึ่งที่ผมรู้จัก
และก็สนิด คนหนึ่งหลังจากจบการศึกษาไปแล้วเขาถึงกับ
วาดภาพหน้าห้องสาราตรงจุดที่เรานั่งกินกันตรงนั้นแล้วร้องให้เลย หลายๆคน
อาจจะไม่เชื่อแต่ผมเชื่อเพราะหลายครั้งผมก็รู้สึกอย่างนั้น
คิดถึงนะคิดถึงมากในความทรงจำของการที่อยู่ตรงนั้นมีทั้งความสุข ทุกข์ สนุก
โกรธเคือง หรืออื่นๆอีกมากมาย
แต่เมื่อมันผ่านมาแล้วถึงตอนนี้ทุกครั้งที่มองกลับไปตรงจุดนั้นจะเรียก
ว่าอย่างไรดี อาจจะเรียกว่าความอิ่มใจก็ได้หรือก็หมายความว่าเรารูสึกไม่เสียใจ
เลยแม่แต่นิดเดียวที่เราตัดสินใจเข้าไปตรงจุดจุดนั้น ใช่อยู่ตอนที่เราอยู่อาจจะมี
การทะเละกันบ้างแต่ท้ายที่สุดในทุกๆ สิ่งกลับทำให้พวกเรารักกันมากขึ้น
ผมยังจำ
บรรยากาศที่เรานอนกันที่ห้องสารา ตอนที่เราไม่มีเงินจะกินข้าว
ตอนที่เราทำข่าวด่วน ตอนขายฟิล์ม และอีกหลายเหตุการณ์ ผมยังนึกไม่ออกว่า
หากที่แม่โจ้ไม่มีสาราณียกร ตอนนี้ผมจะเป็นอย่างไร
ผมจะมีความทรงจำที่ดีแบบนี้หรือไม่ ขอบคุณทุกคนนะที่เคยอยู่ร่วมกัน
ขอบคุณน้องๆสาราปัจจุบันที่ยังสานต่อเจตนาของพวกเรา ขอบคุณพื้นดิน
และสถานที่ตรงนั้นที่เป็นจุดกำเนิดของความทรงจำที่ดีๆ
คิดถึงสารามาก คิดถึงมากที่สุด หากสารามีสิ่งใดที่ให้ผมช่วยเหลือได้ยินดีเสมอ
เพราะไม่ว่าอย่างไรหรือจะเกิดอะไรขึ้นผมก็จะขอเป็นสมาชิกของฝ่ายสาราณียกร
แม่โจ้ตลอดไปถึงแม้ว่าผมจะจบการศึกษาแล้วก็ตาม
บก.44
